Nowicjat, który rozpoczyna się w dniu obłóczyn, tj. przyjęciem habitu, jest właściwym początkiem życia w zakonie. Trwa pełny rok i kończy się złożeniem pierwszych ślubów zakonnych. Zadaniem nowicjatu jest wprowadzenie kandydata w istotne i podstawowe wymagania życia zakonnego, jego dynamikę i rzeczywistość. Przyjęcie do nowicjatu, po okresie postulatu, jest początkiem podstawowej i delikatnej fazy formacyjnej, która ma na celu ukształtowanie u kandydatów tożsamości zakonnika karmelity bosego. W tym czasie dogłębnie poznaje się charyzmat i specyfikę naszego powołania.

Dlatego też nowicjat jest niezastąpionym początkiem życia zakonnego. Na tym etapie dokonuje się bowiem zasadnicza formacja do życia radami ewangelicznymi oraz wprowadzenie kandydata w istotne i podstawowe wymagania naszego sposobu życia.

Czas nowicjatu zmierza do tego, aby nowicjusz lepiej poznał i rozeznał Boże powołanie właściwe naszemu zakonowi, doświadczył naszego sposobu życia, a także, aby poznać motywacje kandydatów i jego zdatność do życia zakonnego (przede wszystkim życia we wspólnocie braci).

Nowicjat, poprzez który kandydat rozpoczyna swoje życie w naszym zakonie, ma za zadanie umożliwienie mu doświadczenia tego wszystkiego, co oznacza poświęcenie się Bogu w Karmelu terezjańskim (modlitwa, życie wspólnotowe, praca fizyczna i apostolska). Pod opieką magistra i wspólnoty formacyjnej, nowicjusze nabywają coraz lepszego rozumienia rad ewangelicznych (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), które ślubujemy Panu Bogu w akcie profesji zakonnej. Nabywają również zrozumienia innych wartości związanych z życiem zakonnym w Karmelu, jak życie braterskie we wspólnocie, samotność, milczenie, aby mógł w pełni i świadomie kroczyć za Chrystusem odpowiadając codziennym życiem na Jego wezwanie.

W tym okresie kandydaci zostają wprowadzeni w rzeczywistość naszego karmelitańskiego powołania – kontemplacji i gorliwości apostolskiej, co jest związane ze starannym studium źródeł duchowości karmelitańskiej (Reguła, Konstytucje, pisma naszych świętych).

W duchu naszej Reguły, fundamentem naszego życia jest modlitwa rozumiana przez nas jako nieustanne przebywanie z Panem, „o którym wiemy, że nas miłuje”.  Każdego dnia poświęcamy dwie godziny na tzw. modlitwę myślną, wspólnie odmawiamy Oficjum i uczestniczymy we Mszy św. konwentualnej.

Kolejnym istotnym elementem naszego powołania jest życie we wspólnocie. W duchu naszej Reguły, to wspólnota jest pierwszym podstawowym miejscem naszego przeżywania komunii z Panem Bogiem. Dlatego pewne momenty dnia przeżywamy zawsze razem – modlitwy w zakonnym Chórze, posiłki, rekreacje. W nowicjacie kandydaci uczą się życia wspólnotowego (we wspólnocie ale również według wspólnoty).

Innym ważnym elementem naszego życia jest gorliwość apostolska. W okresie nowicjatu bracia nie podejmują co prawda posług apostolskich, natomiast, poprzez codzienną pracę na rzecz domu formacyjnego, dyżury w zakrystii i na furcie klasztornej, od samego początku uczą się dyspozycyjności, tak bardzo potrzebnej w późniejszej posłudze apostolskiej.

Nowicjat w naszym zakonie można nazwać wyjściem na pustynię. Z jednej strony, związane jest to z różnymi ograniczeniami – przede wszystkim kontaktu ze światem, również tym wirtualnym. Kontakt z rodziną nie zostaje jednak zerwany. Bracia mogą kontaktować się z najbliższymi (telefonicznie lub listownie). Nie korzystają z internetu, nie mają osobistych telefonów. Są też możliwe odwiedziny (dwa razy w ciągu nowicjatu). Z drugiej strony, to roczne ograniczenie kontaktu ze światem jest ukierunkowane na dogłębne i szczere skonfrontowanie się z własnym wyborem, które może się dokonać jedynie w milczeniu przed Bogiem, który nas powołuje.

Po zakończeniu nowicjatu, o ile kandydat zostanie dopuszczony do kontynuowania drogi w naszym zakonie, składane są pierwsze śluby zakonne (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) na okres jednego roku. Bracia profesi wyjeżdżają do swoich rodzinnych domów na wypoczynek, następnie jadą do Poznania, gdzie kontynuują formację w zakonie.